In de afgelopen jaren heb ik regelmatig thuis gewerkt. Meestal om een businessplan af te maken, stukken te lezen of andere dingen te doen die langdurige concentratie vragen. Mijn ervaring: dit werkt uitstekend, op een thuiswerkdag ben ik aanzienlijk productiever dan op kantoor. Maar... dit is slechts een voorbeeld van plaats onafhankelijk werken (of eigenlijk: telewerken). Bovendien, nog steeds werk ik op deze thuiswerkdagen dezelfde uren als op kantoor: van half negen 's ochtends tot zes uur 's avonds.
De stap om naast plaats ook tijd-onafhankelijk te werken blijkt (in mijn geval) aanzienlijk groter. Afgelopen week had ik er na een aantal avonden doorwerken op donderdagmiddag rond een uur of drie genoeg van. Ik besloot dat het even voldoende was geweest en dat ik de rest van de middag zou besteden aan het lezen van een boek. Na ongeveer een kwartier sloeg het toe: een niet te onderdrukken schuldgevoel. Na jaren geprogrammeerd te zijn om minimaal "van negen tot vijf" met werken bezig te zijn bleek dit te voelen als spijbelen. En dat terwijl mijn smartphone naast me op de bank lag om in ieder geval bereikbaar te zijn. De volgende gedachte was: als dit al een schuldgevoel oplevert, wat gebeurt er dan als ik een keer op een werkdag met mijn dochter op pad ga?!?
Maar goed, stél dat ik na de nodige oefening mijn overdreven plichtsbesef heb overwonnen, hoe gaat mijn werkomgeving er op reageren dat ik er af en toe wat andere werktijden op na hou? Bij veel collega's zal dit - ondanks de support voor de principes van Het Nieuwe Werken - toch de wenkbrauwen doen fronsen...
Mijn conclusie (mits ik enigszins representatief ben): acceptatie voor plaatsonafhankelijk werken is er bij de meeste bedrijven en werknemers wel (hoewel je je kunt afvragen wat de reacties zijn als iemand tijdens een videocall in een strandtent blijkt te zitten...). Voor tijdonafhankelijk werken moet aanzienlijk meer worden overwonnen. Op dat gebied is een forse cultuuromslag nodig. Een kwestie van doorzetten, je over je schuldgevoel heen zetten en geen aandacht besteden aan de rare blikken op kantoor. Ik ga er voor...
(P.S. Nu ook nog zorgen dat als medewerkers van mijn business unit op deze manier werken, ik dit ook zonder rare blikken van mijn kant en in het volste vertrouwen accepteer... :-) )
Edwin,
BeantwoordenVerwijderenVolgens mij bedoel je met je P.S.-zin iets anders dan er nu staat...
Gr. Remco
... Ik zit aan de de keukentafel met een kopje koffie dit stukje te lezen, op zondagochtend.. terwijl beide kids met hun duplo aan het spelen zijn.
BeantwoordenVerwijderenEn ineens bekruipt mij het gevoel... Ik ben nu toch niet aan het werk, he? ;))
@Remco: ik denk dat ik begrijp wat je bedoelt, ik heb e.e.a. wat anders verwoord...
BeantwoordenVerwijderen